Siang itu Kota Lama menyesatkanku
Langkah melambat jiwa merindu
Tak ku temui tawa pada pintu-pintu Lawang Sewu
Ku cari sungging senyummu pada langit
Yang menebar awan nimbus berkejaran
Tak ku dengar kelakar pada dinginnya Ungaran
Aku Sepi
Rindu ini menjajah jauh menujumu
Daun yang jatuh seumpama rapuh
Hatiku rindu seluruh
Hanya padamu
Duhai separuh jiwaku
Kota Lama-Semarang, LH: 29 Juli 2020
baca ini udah ngebayangin Ungaran yang tenang, adem, sejuk gitu
jangan lupa main ke Ungaran kalau ke Semarang mb ainun, makasih udah berkunjung
owwh..jadi inget Semarang dan Tugu Muda..tentu Lawang Sewu..
Mudah2an masij diberi kesempatan bermain lagi kesana
Salam kenal dari Kota Hujan
aamiin Ya Alloh semoga suatu hari bisa ke sana lagi yaa mas anton. Salam kenal juga dari hujandijendela
Salam kenal Kak Lidia. Terima kasih sebelumnya udah mampir ke blog saya ya.
Mbak Lidia suka bikin puisi juga ya. Udah baca beberapa puisinya. Keren2 puisinya.